تپههاى سیلک واقع در سه کیلومترى جنوب غربى کاشان است. ذوق هنرى مردم سیلک ابتدا در کندهکارى استخوان و ساختن ظروف سفالین با نقوش و رنگهاى ساده جلوه نمود. در آغاز مردم سیلک به جاى خانه، کلبههایى از نى مىساختند و درزهاى آن را با گِل مىگرفتند. و نیز سبدهاى بافته شده از شاخ و برگ درختان را گلاندود مىکردند و مانع ریزش مایعات از آنها مىشدند؛ بعدها همین روش موجب پیدایش سفال شد.

از دورههاى بعد آثارى از سفال منظم و صاف در دست نیست و دلایل آن این است که در آن زمان چرخ سفالگرى ساخته نشده بود و همه چیز با دست ساخته مىشد. این ظروف جهت پخت در هواى آزاد قرار داده مىشد و روى آنها را با شاخ و برگ درختان مىپوشاندند و آتش زدن آنها حرارت لازم براى پخت فراهم مىشد؛ از این دوران آثارى باقى نمانده است زیرا گِل پختهنشده فرسوده مىشود و از بین مىرود.
ظروف سفالین که از ۳۰۰۰ تا ۴۰۰۰ سال ق.م بهدست آمده نقوشى زیبا و ظریف همراه با اشکال هندسى و نقوش حیوانات دارد. بعدها مردم سیلک خانههاى خود را با خشتهاى آجرى پخته شده مىساختند. این آجرها در آغاز با نور خورشید و بعدها در کوره پخته مىشدند.
در حدود هزارهٔ چهارم ق.م انسان سیلک اسب را اهلى کرد. در این دوره مردم سیلک، مردگان خود را همراه با ظروف سفالى از جمله قورىهاى لولهدار مخصوص آب مقدس که گویا در گوش مردگان مىریختند، دفن مىکردند. در سیلک علاوه بر سفالگرى از فلز هم در ساخت اسلحه و ابزار استفاده مىشد. بهنظر مىسد که مردم سیلک به طلا دسترسى نداشتهاند؛ چون زیورها و اشیاء زینتى خود را از نقره و برنز ساختهاند.
در ظروف سیلک نقوش هندسی، طرح خورشید، تصویر انسان و نقش بز کوهى بسیار مورد توجه بوده است. بعدها اسب جاى بز کوهى را مىگیرد. خورشید و اسب دو مظهرى هستند که تقریباً همهٔ اقوام هند و اروپایى از آن استفاده کردهاند.
مهمترین اثر هنرى این منطقه مجسّمه انسانى است که از استخوان ساخته شده و این اولین و قدیمىترین مجسمهاى است که تاکنون در آسیاى غربى بهدست آمده است.
ادوات سنگی، مهرههاى گِلى و استخوانى و آلات مسى و برنزى از جمله دیگر آثار بهدست آمده از این تمدن است. در سیلک ما شاهد دورهٔ خلاقه هنرى هستیم.
کهنترین تأسیسات آریاها در تپه سیلک کشف شده که شامل بقایایى از قرارگاه رئیس در بالاى تپهٔ دستساز و نیز گورهایى که به اواخر قرن نهم ق.م و یا اوایل قرن هشتم ق.م مىرسد.