نقاشی روغنی یا زیر لاکی که امروزه به خاطر استفاده ی زیاد از کاغذ فشرده به عنوان تشکیل دهنده ی زیر ساخت و مقوای

آن، به پاپیه ماشه نیز مشهور است، از دوره ی صفوی در ابتده برای تهیه جلد لاکی متداول شد و در دوره های بعد به ویژه در دوره های زند و قاجار برای نقاشی و تزئین قلمدان، جعبه آرایش و جعبه آینه مورد استفاده قرار گرفت. در این روش ابتدا سطح مورد نظر را با آستر یا لایه ای از رنگ روغن می پوشانند و بعد طرح مورد نظر را روی آن نقاشی می کنند. از این جهت که ممکن است رنگ مورد استفاده در نقاشی مانند گواش و نظیر آن در آب حل و زایل شود، بر روی آن لاک یا رنگ روغن مخصوصی می مالند تا ضد اب و مقاوم شود. این کار موجل شفافیت بخشیدن به رنگ و نیز ثبوت آن ها می شود و در سه نوبت انجام می گیرد. تاریخ نگاران ایرانی این هنر را به نام آیین آقا میرکی و شیوه ی آقا میرکی و جلوه های روغنی یاد کرده اند.