قدیمی ترین دیوارنگاره ای که تا کنون از دوره اسلامی در ایران به دست آمده مربوط به سده دوم هجری است که در نیشابور قرار دارد. نمونه ی دیگری نیز در کاخ جوسق الخاقانی از سده سوم هجری قمری و
در دوره عباسیان موجود است. در هر دو اثر از رنگ های ساده استفاده شده و به سبک نقاشی مانوی در پیرامون طرح اصلی خطوط تیره رنگ به کار رفته است.
عدم رعایت بعد نمایی یا پرسپکتیو، استفاده از رنگ های ساده و بدون سایه روشن و در در جزئیات از خصوصیات نقاشی این دوره است. نقاشی اسلامی تا مدت ها در خدمت کتاب آرایی بوده و در سده دهم هجری یعنی صفویان به صورت مستقل مطرح می شود.
در قرن های اولیه هجری کتاب آرایی بیشتر شامل کتاب های مذهبی و به ویژه قرآن مجید بوده است. آرایش کتاب ها بیشتر شامل نقش های هندسی و غیر هندسی هستند که در سر فصل سوره های قرآن، لا به لای سطرها و در حاشیه ی صفحات به صورت تذهیب انجام می شده است.