نوشته های مرتبط
صنعت سفالگری را نخستین بار در حدود ده هزار سال پیش زنان اختراع کردند. قدیمی ترین مناطق سه گانه ظهور سفالگری در جهات عبارتند از شمال تایلند، بلوچستان، ژاپن.
نخستین آثار سفالی صرفاً جنبه ی عملی داشته و برای نگهداری آب به کار می رفته است. لالجین همدان، شهرضا، قم، کلپورگان ( بلوچستان ) و اسالم گیلان از مراکز مهم ساختن سفال در ایران هستند.
لالجین به سبب برخورداری از خاک خوب در طول چندین سده به صورت یکی از مراکز سفالگری درآمده است.
سفالگران این خاک را خود فراهم می کنند و در حیاط هایشان می انبارند و سپس آن را می کوبند و با الکهای بسیار نرم چندین بار سرند می کنند. گرد نرمی
را که باز می ماند در گودال ها یا مخزن هایی با اب می آمیزند و می شویند و یا نا خالصی هایش را با ته نشین شدن از آن جدا می کنند. پس از جدا کردن و گرفتن نا خالصی ها گل را به حال خود می گذارند تا به صورت خمیر یکدستی در آید.
سپس آن را به اتاق خمیرگری می برند و با گونی می پوشانند تا بیش از حد لازم خشک نشود. آنگاه گرد سفید رنگ سلیس را با آن می آمیزند. از گلی که بدین گونه تشکیل می شود، تکه ی بزرگی بر می دارند و روی کف محکمی می کسترانند و با پا ورز می دهند و هفت بار از پشت به رو بر می گردانند. سپس به مدت دو دقیقه باز روی میز کار با دست ورز می دهند. اکنون گل برای کار با چرخ آماده است.
