گره چینی از هنر های ظریفی است که ازاوایل دوره اسلامی در ایران وجود داشته است. گره ها اتصالات و بست های کوچکی می باشند که به صورت زبانه به یکدیگر قفل و محکم می شوند. این نقش ها هر چه ظریف تر باشند ارزش بیشتری نیز خواهند داشت.
استفاده از فاق و زبانه، حتی در کوچکترین چفت و بست ها موجب استحکام و دوام بیشتر آن ها می شود.
امروزه در بسیاری از بناهای تاریخی شاهد گره چینی هستیم.
پنجره های چوبی مقبره شیخ صفی الدین اردبیلی و کاخ چهل ستون از بهترین نمونه های گره سازی به شمار می رود. روش ترسیم انواع گره و نام آن ها در هنر های چوبی، آجر و کاشی یکی است تنها مصالح مصرفی برای ساخت آن ها متفاوت می باشد.
در هنر گره چینی چوب از چوب چنار استفاده می کنند و چوب های گردو و گلابی و عناب و نارنج در درجه دوم اهمیت قرار دارند. گروه چینی با چوب با دو شیوه به کار می رود: ۱- گره مشبک ، ۲- گره آلت و لقط. مراحل هر دو یکسان است. ( به گره آلت و لقط گره توپر هم گفته می شود.