نوشته های مرتبط
۱- در تعزیه محدودیتی از جهت زمان و مکان وجود ندارد. بازیگر با چرخیدن به دور صحنه گرد یا میدانی نشان می
دهد که زمان و مکان عوض شده است.
۲- در تعزیه اولیا، یعنی خاندان پیامبر از عاقبت و کشته شدن خود آگاه هستند و مرگ با سعادت را انتخاب می کنند.
۳- خیر و شر در تعزیه به خوبی از هم تفکیک شده اند. از جهت سمبولیک لباس اولیا سبز و لباس مخالفان قرمز است.
۴- تعزیه نمایشی سمبولیک یا نمادگرا است که در آن طراحی صحنه خلاصه و نمادین است. مانند ظرفی آب که یاد آور رود دجله و فرات و یا تشنگی امام حسین است، و شاخه ای نخل که یادآور عربستان است.
۵- موافق خوان ها یا همان اولیا دیالوگ های خود را با آواز در یک دستگاه مشخص موسیقی می خوانند که به آن تحریر کردن میگویند. مخالف خوان ها یا اشقیا فقط با صدای بلند می خوانند که به صورت بریده بریده می باشد و به آن اُشتُاُم خوانی یا پهلوان خوانی می گویند.
۶- به نوحه ها و روضه هایی که با موضوع کربلا قبل از تعزیه اجرا می شد چاووشی می گفتند.
۷- هر تعزیه کامل را یک مجلس یا دستگاه می گفتند. اولین تعزیه نامه مکتوب را همان اشعار ملا حسین واعظ کاشفی یعنی کتاب روضه الشهدا می دانند.
۸- نقش زنان را مردان جوان بازی می کنند.
۹- گریم و چهره آرایی در تعزیه های اصلی وجود ندارد. اما در تعزیه های فکاهی از ماسک و گزیم استفاده می شد.
