پابلو پیکاسو و ژرژ براک درست پیش از جنگ چهانی اول انقلابی موسوم به کوبیسم در نقاشی به راه انداختند. کوبیسم

قالبی هنری بود که بر ساختار انتزاعی تاکید داشت.
در نخستین مرحله ی کوبیسم موسوم به تحلیلی اشیای متعارف و آشنا را تکه تکه می کردند و همزمان از دیدگاه های مختلف نشان می دادند.
این تحول متاثر از آثار واپسین سزان و فرم های انتزاعی ساده شده ی هنر آفریقا بود.
پیکاسو در تابلوی دختری با ماندولین شکل ها را تکه تکه کرده و همزمان از زاویه دید های مختلف نگریسته تا بدین گونه از پرسپکتیو سنتی دوری گزیند.
در تابلوی گیتار او، رابطه ای مبهم میان واقعین و توهم پدید می آورد. فضا در این اثر کم عمق است و میان دو و سه بعد در نوسان است.
در کوبیسم ترکیبی که پس از مرحله ی تحلیلی فرا رسید حوف شابلونی، روزنامه ها، برچسب ها و دیگر اقلام کوچک چاپی در طراحی ها و نقاشی ها گنجانده می شدند و تشکیل کلاژ می دادند.
مطالب چاپی بیش از هر چیز برای تولید بافت به کار می رفتند. مهم نبود که حروف چاپی در کجای کار استفاده می شود چرا که دل مشغولی اولیه هنرمند زیبایی شناسی بود نه ارتباط.